Ponad jasnogórskim zespołem architektonicznym góruje wysoka, bardzo wysmukła wieża, do niedawna najwyższa w Polsce /obecnie najwyższa w sanktuarium Maryjnym w Licheniu – 141 m./, ma 106 m. i 30 cm wysokości.
Obecna wieża, piąta w historii sanktuarium, w dolnej części pochodzi z 1714 r., natomiast jej szczyt pochodzi z początku XX wieku. Całość jest niezwykle spójna i nosi cechy baroku. Nad pierwszą kondygnacją umieszczony jest zegar, który posiada tzw. Carllion, czyli Kuranty, 36 dzwonów i dzwonków, które co kwadrans wygrywają melodie pieśni maryjnych, w innych okresach roku liturgicznego także kolędy i pieśni wielkanocne. Na narożnikach środkowej kondygnacji ustawione są 4 figury: św. Pawła Pierwszego Pustelnika, św. Floriana, św. Kazimierza, i św. Jadwigi Królowej. Najwyższą, piąta kondygnację, na którą prowadzi 516 stopni, zdobią posagi doktorów kościoła: św. Leona Wielkiego, św. Grzegorza z Nazjanzu, św. Augustyna i św. Ambrożego. Iglicę wieży wieńczy kruk z bochenkiem chleba w dziobie, oraz metalowa chorągiewka z monogramem imienia Najświętszej Maryi Panny, a najwyżej znajduje się krzyż, którego palące się w nocy lampy są symbolem światła i mocy płynącej z tego świętego miejsca.
W 2000 roku wieża została całkowicie odrestaurowana.
